Bij het uitstappen het ritmische geluid van de alom aanwezig –maar nooit zichtbare- cigales. Ons oog viel op een bordje met een schilderij. Het onderschrift luidde: op deze plek schilderde Vincent van Gogh ‘De olijfbomen’. Nu bleek het hele complex vol te staan met deze borden. Het gesticht waar Vincent in 1889/1890 verbleef was getransformeerd in een museum ter ere van zijn bekendste voormalig patiënt.
Ik –als oud geschiedenisstudent- was gegrepen door de schilderijen én het levensverhaal van deze markante Brabander. Hoe kon iemand die tijdens manisch-depressieve buien zijn verftubes opdronk tegelijkertijd zulke briljante schilderijen maken. Een hobby was geboren: zoveel mogelijk boeken over hem lezen en zoveel mogelijk plaatsen bezoeken waar hij had geschilderd.
Auvers sur Oise
Na in Nederland naar Zundert, Nuenen en Den Haag te zijn geweest en natuurlijk musea zoals Kröller-Müller en het Van Gogh musea te hebben bezocht, ging ik nu naar Auvers-sur-Oise. Mijn vrouw –die ondertussen wel genoeg had van mijn fetisj- ging niet mee. Nu ruim vier uur gereden te hebben moest ik van de snelweg af ter hoogte van het vliegveld Charles de Gaulle.
Na enkele kilometers op B-wegen kwam ik aan in Auvers: een rustig groen plaatsje net buiten Parijs. De lokale VVV was zon beetje helemaal gewijd aan Van Gogh, die hier 70 dagen heeft gewoond voordat hij stierf. Nadat enkele Japanse toeristen geholpen waren, kreeg ik ook mijn boekje met de Van Gogh-tour. Een lekkere wandeling langs alle schilderlocaties (de kerk en schilderij met de kraaien als bekendste) en de plek waar hij –naar alle waarschijnlijkheid- zich in zijn lijf heeft geschoten. Bij die plek achter het kasteel kreeg ik toch wel een echte historische sensatie.
Hier heeft een wanhopige en onbegrepen genie zich van het leven beroofd, niet wetende wat voor een wereldfaam hij nog zou verwerven. Ook de begraafplaats –waar hij samen met zijn broer en maecenas Theo- begraven ligt en zijn sterfbed in Auberge Ravoux zijn meer dan de moeite waard. Een aanrader voor mensen die een citytrip Parijs in gedachten hebben.
Arles
In 2011 togen we –ons gezin was inmiddels met zoon Victor uitgebreid- wederom naar de Provence. Nu in de meivakantie. We zaten wat zuidelijker dan in 2008. Dus stonden onder meer Nîmes, Aix-en-Provence, Camargue en Arles op het programma. In Aix-en-Provence bezochten we het museum van Cézanne – een tijdgenoot van Van Gogh; in Nîmes maakten de Romeinse overblijfselen veel indruk. Leuke trivia: denim komt van ‘broeken uit Nîmes’: De Nîmes. Maar het hoogtepunt was toch echt Arles: een mooi overzichtelijke provinciestad met een perfect Romeins amfitheater.Ook hier een leuke wandeling gemaakt: gestart bij het gele huis waar Van Gogh hij samen met Gauguin zijn droom -een ‘atelier du midi’– wilde verwezenlijken, geluncht bij het beroemde nachtcafé –waar hij naar verluidt zijn afgesneden oor heeft aangeboden aan een prostitué- én geëindigd bij een souvenirwinkel waar ik een te duur flesje Absint heb gekocht. Deze 70% staat nog steeds in onze drankkast; ik durf ‘m niet op te drinken. Hierna zijn we via het natuurgebied de Camargue (met zwarte stieren, witte paarden en flamingo’s) naar Saint Maries de la mer gereden voor het diner.
In deze zoutstad was een groot zigeunerfeest gaande, zo’n beetje alle parkeerplekken werden bezet door pipowagens tot aan hypermoderne campers. Heerlijk gegeten aan het strand, waar volgens bepaalde Graal-overleveringen (en Dan Brown) Maria Magdelana (zwanger van Jezus) aan wal kwam in Europa. Kortom: l’histoire c’est la France. Met alleen nog Parijs op mijn Van Gogh-lijstje. Wordt vervolgd dus.
Rogier Swagerman
Leuk verhaal Jeroen! Van Gogh is een interessant onderwerp als lijdraad voor een vakantie. Als ik in de buurt ben ga ik zeker de plekken bezoeken.