Eten in drinken in Frankrijk
Kazen uit de Alpen
De alpen kennen we vooral van bergen, wandelingen en natuurlijk wintersport. Maar voor dit alles werd uitgevonden was er al kaas, en vooral lekkere kaas. Hoog in de Alpen groeit tussen de bergtoppen rijk en kruidig gras op de weiden. Dat wordt in zomer door de koeien omgezet in heerlijke romige melk die uiteindelijk wordt verwerkt tot kaas, hele goede kaas. (meer…)
E-Magazine
Bonneval sur Arc: alpendorp met huizen van leisteen ***
De Col de d’Iseran is de hoogste pas in Europa waar je met een auto over kan. Het landschap is ruw maar prachtig en de lange klim waard.
Naarmate je hoger komt wordt de weg steeds smaller en omdat je vanaf Val d’Isere veel aan de dalkant rijdt had ik bij een passeren van enkele tegenliggers op bepaalde plaatsen toch een beetje angstzweet op de rug. Eenmaal boven is het puur genieten van het uitzicht op de verschillende gladsjers. Boven de boomgrens lijkt het een andere wereld; kaal, ruw, mooi maar ook best gevaarlijk. Dat laatste kwamen wij achter toen we op de col een wandeling maken toen een koude wind opstak. Het was die dag al niet zo heel warm en door de wind zakte de temperatuur binnen een paar minuten onder de 10 graden. Dit was begin augustus en er was niets aan de hand maar toch geeft het aan hoe het op die hoogte snel kan veranderen.
Marmotten
De tocht vanaf Col de l’Iseran naar Bonneval sur Arc is prachtig en je komt door enorme dalen inclusief mooie watervallen en alpenweides. Rijdt daar niet te snel en je kan niet te veel stoppen om je ogen de kost te geven. Het wordt helemaal leuk als de marmotten zich laten zien. Deze gezellige beestjes zijn niet bang voor mensen en als je niet dichtbij komt dan een meter of tien blijven ze gewoon zitten en doen ze hun ding.
De afdaling naar het dorp is prachtig en naast flink wat motorrijders was het begin augustus niet echt heel erg druk. Je auto zet je net naast het dorp waar de overblijvenselen van een oude brug zijn te bewonderen. Vanaf de parkeerplaats steek je gemakkelijk het dorp in waar eigenlijk niet heel erg veel te doen is. Er zijn wat kleine pleintjes, mooie straatjes en natuurlijk een kerkje.
Het grootste huis van het dorp heet toepasselijk ‘Grande Maison’ en boodt ooit onderdak aan een rijke familie uit Piemonte toen in de negentiende eeuw de Savoie bij Frankrijk ging behoren. Verwacht in dit pand geen museum of iets dergelijks maar een slager en de bakker. Dat zijn natuurlijk ook interessante zaken al was bij ons bezoek de slager niet open, niet zo raar op zondagmiddag natuurlijk.
Vanaf het pleintje voor het ‘Grande Maison’ loopt een prachtig straatje naar het kerkje. Deze laatste is niet echt heel bijzonder maar het heeft wel een opvallende houten vloer. Dat zie je niet vaak maar hier is het dus chic want hout is in deze streek een luxe product. Halverwege de kerk is een café waar wij een koffie en een crêpe nuttigden.
Straatje in Bonneval sur Arc met op de achtergrond het kerkje van het dorp.
Helaas zijn de culinaire talenten hier even schaars als hout in deze omgevening. De koffie was niet te drinken en de crêpe’s veel te vet. Dat mocht echter de pret niet drukken en we zaten lekker op het terras te genieten van de zon terwijl de buurvrouw van het café met een pickhouweel een sleuf in haar voortuin maakte.
Opvallend aan de huizen in Bonneval sur Arc zijn de lage balkons die vaak direct onder het dak zijn geplaatst. Hier wordt koeienmest gedroogd die tijdens de winter wordt gebruikt als brandstof in de kachel. Ook hieruit blijkt maar weer hoe schaars hout is in deze omgeving.
L’Écot
Wie zin in een wandeling is de tocht naar het gehucht L’Écot een aanrader. Dit dorp ligt op een vlakte op tweeduizend meter hoogte en herbergt stenen huizen en een kapel uit de twaalfde eeuw. Vanuit Bonneval sur Arc is het binnen een uur goed te bereiken en wie verder wil wandelen kan zijn lol daarop want L’Écot is een knooppunt van routes.
Saint-Véran: het hoogste dorp van Frankrijk
De huizen zijn zo gebouwd dat ze bestand zijn tegen lawines. In deze huizen wordt al eeuwen hout bewerkt en dat doen ze nog steeds in dit dorp in de Alpen. Het houtsnijwerk uit Saint-Véran is hier dan ook tot kunst verheven en altijd leuk om te bekijken. Daarnaast kan je in de directe omgeving van het dorp natuurlijk prachtig wandelen.
Rogier SwagermanLa Grave la Meije: uitzicht op de gletsjers van Écrins ***
Kabelbaan
Na meer dan twee uur reden we dan eindelijk La Grave binnen. Dit bleek een populaire plek te zijn want het hele dorp stond vol met auto’s maar uiteindelijk vonden we aan de andere kant van het dorp toch nog een plekje. Het is dus aan te raden om niet te laat naar Le Grave te gaan want een parkeerplaatsen zijn dan schaars.
De attractie van het dorp is ongetwijfeld de lift naar de gletsjer en dat bleek het onderwerp van een aardig dispuut te zijn binnen ons gezin. De kabelbaan is namelijk niet erg groot en een aantal leden van onze familie vonden het gewoon te eng om er in te gaan. Na een lange discussie besloten we niet naar boven te gaan en daar waren weer andere leden van het gezin niet mee eens. Misschien dat we er nog maar eens naar toe moeten.
Het dorp
Hoewel het dorp vol stond met auto’s waren er niet veel mensen in het dorp te vinden. Hier en daar liep een Fransman die irritant steeds irritant in mijn beeld verscheen op het moment dat ik een foto maakte, maar verder was het veel te rustig voor al die auto’s. Niet zo gek natuurlijk omdat La Grave een beginpunt is voor veel wandelaars.
Het dorp is best aardig en achter de kerk is een klein kerkhof met graven van mensen die in de bergen zijn omgekomen, een waarschuwing dat deze mooie omgeving zeer gevaarlijk kan zijn.
Vanaf de kerk heb je een prachtig uitzicht over het dorp en het dal met aan de andere kant de gletsjer van La Meije, de hoogste berg van het Massif de Écrins. Deze reus heeft maar liefst drie toppen waarvan de hoogste net iets lager is dan vierduizend meter. Bij helder weer is het uitzicht vanaf de kerk het meest indrukwekkende van het hele dorp.
Rogier SwagermanSixt-Fer-à-Cheval: alpendorp met enorm keteldal **
Aan de linkerkant staan een paar huizen terwijl aan de andere van de weg parkeerplaatsen en terrassen elkaar afwisselde waar daar naast een paar meter lager een rivier woest zijn weg zoekt. We parkeerden onze auto om de boel te inspecteren. Er is was wel iets van een pleintje met een fontein maar alles was best een beetje saai en buiten het natuurschoon helemaal niet bijzonder.
We besloten de brug over te steken om daar te zoeken naar het mooie van het dorp. En hoewel er best mooie huizen stonden was het allemaal niet bijzonder. Een beetje teleurgesteld stapten we de auto maar weer in om verder te zoeken aan de andere kant van de rivier. Hier kwamen we ook niet veel verder en uiteindelijk reden we terug naar de brug en sloegen rechtsaf richting het natuurpark.
Natuurpark
Het park bleek veel publiek te trekken en na een kilometer of wat stonden we in de file voor een loket. Het bleek dat je voor de auto hier alvast een parkeerkaartje moest kopen of verder te lopen. Aangezien we iemand in een rolstoel bij ons hadden en het pad er nogal slecht uitzagen betaalden we maar en reden verder.
Na een aantal kilometer kwamen we aan bij een zeer grote parkeerplaats die nogal ruw was aangelegd. Dit was enige momenten in Frankrijk dat ik spijt had geen SUV te rijden want de parkeerplaats was nogal rotsig en had veel hoogte verschillen. Daarbij stonden er nogal wat auto’s zodat het nog moeilijk was om een plekje te vinden. Gelukkig mochten onze vrienden in de rolstoel helemaal tot in het keteldal rijden.
Zij stonden er dan ook al een tijdje voordat wij daar aan kwamen wandelen. Eenmaal in het dal begrepen waarom Sixt-Fer-à-Cheval een Plus Beaux Village de France was. Dit is ongetwijfeld één van de mooiste keteldalen in de Alpen en waarschijnlijk in Europa. Het is ongelofelijk groot met aan drie kanten reusachtige muren. Deze zijn echter zo ver weg dat je echt goed moet kijken om de vele watervallen die langs de muur lopen te onderscheiden.
Helaas waren wij niet in staat om een flinke wandeling te maken maar we gaan zeker hier nog eens terug om dat wel te doen. Wij hebben slechts een van een lekkere picknick genoten terwijl we hebben genoten van het zeer fraaie landschap.
Maar als je wel een lange wandeling achter de rug hebt dan kan je in één van de restaurants een welverdiende maaltijd genieten waar je kan genieten van de traditionele gerechten uit de Savoie. Dat daar een flesje witte wijn niet mag ontbreken hoeft niemand je te vertellen.
Albertville – Conflans: middeleeuws dorp met Olympisch uitzicht ***
De vallei is vruchtbaar, hier wordt heerlijke witte wijn gemaakt, en ligt op een strategische plek tussen Frankrijk, Zwitserland en Italië. Conflans ligt halverwege het dal en controleert de zuidoostelijke toegang hiervan. Het is niet zo verwonderlijk dat deze plek door de Romeinen is gekozen voor een nederzetting die dankzij handelscontacten met Milaan, Lyon en Vienne in de eerste eeuwen na Christus een bloeiperiode kende. Conflans zelf was hierin slechts van militaire betekenis, de handelsplaats zelf lag ten westen van het huidige Albertville in Gilly sur Isère. Er zijn dan ook weinig Romeins zaken te ontdekken in Conflans maar des te meer middeleeuws want in de veertiende eeuw kende het dorpje wederom een groei en daar is nog veel van te zien.
Bereikbaarheid
Om Conflans te bereiken kan je het best via de N90 rijden en afslaan vlak voordat de weg de Isère over gaat. Neem vervolgens de eerste brug over de rivier en hou die aan je linkerhand. Na een minuut of twee zie je dan aan de rechterkant de weg naar Conflans. Je kan het dorp ook via de andere kant bereiken maar daar is bijna geen parkeergelegenheid.
De Porte de Savoie is de ingang tot Conflans
Tijdens ons bezoek was het weer somber maar gelukkig wel droog. Vanaf de parkeerplaats is het flink klimmen om de kleine poort te bereiken. Bij het beklimmen van de trap troffen wij een Belgisch echtpaar met het hoofd in de klimop in een redelijk staat van opwinding. Navraag wees uit dat zij een bijzondere slak hadden gevonden tussen de bladeren van de wingerd. Kennelijk was het uitzonderlijk geval want er werd druk gefotografeerd en telefonisch contact gezocht met de andere leden van de slakkengemeenschap. Conflans is dus ook een uitstekende plek voor slakkenliefhebbers.
Eenmaal door de poort sta je plots in de intieme wereld van het dorp. De hoofdstraat, de Rue Gabriel-Pérouse, leidt je naar het centrale plein. Hier vind je leuke winkeltjes waar ambachtelijke producten worden aangeboden. Opvallend zijn de gesmeden uithangborden die worden gemaakt in de historische smederij in Marthod. Liefhebbers kunnen deze smederij nog bezoeken die enkele kilometers ten noorden van Albertville ligt.
Kerk
Interessant is de kerk die aan je linkerhand verschijnt. De ligging is opvallend en de stijl is niet echt zoals je die in Frankrijk verwacht. De kerk uit de achttiende eeuw staat flink hoger dan de straat en het pleintje ervoor wordt beheerst door twee trappen die zich naar de ingang krullen. Op de gepleisterde gevel zijn schilderingen aangebracht die meer Oostenrijks dan Frans aandoen.
De kerk van Conflans doet meer denken aan Duitsland dan aan Frankrijk.
Binnen staat een indrukwekkend goudkleurig altaarstuk met redelijk schilderijen in een kleurig geschilderd interieur. Het deed mij denken aan de bouwsels in de Dom in Trier, het is zeker interessant, maar ik kan het niet heel mooi vinden. Wel mooi is de preekstoel waar een houtbewerker helemaal los is gegaan met als resultaat een knap maar ook een prachtig beeldhouwwerk.
Kasteel
Terug buiten besloten wij niet terug naar de hoofdstraat terug te keren, maar een pad te nemen dat achter de kerk loopt. Dit is een leuke route dat ons naar het kasteel, of wat er van over is, bracht. Ooit een machtig bouwwerk die de omgeving beheerste, nu is het een park met een groot terras met een prachtig uitzicht over het dal en Albertville. Een prima plek voor een picknick, te rusten en lekker te genieten.
Hier stond ooit een kasteel en is nu een parkje met een prachtig uitzicht op het dal van Albertville.
Op de terugweg komen we langs Grande Place, het bloemrijke centrale plein van het dorp met mooi huizen en een goede fontein. De terrassen maken het plaatje compleet, maar niet voor ons want het begon net te regenen. Het Rode Huis trekt op het plein de meeste aandacht. Dit huis er al sinds de dertiende eeuw en is nu het historische museum van het Alberville. De collectie bestaat uit archeologische vondsten uit de omgeving, oude gereedschappen, ski’s en historische meubelstukken. Als je er zin in hebt zijn dit soort plaatselijke musea best leuk, maar wij hadden even niet zo’n dag.
Albertville
Bij een bezoek aan Conflans ontkom je er eigenlijk niet aan om ook even in Albertville te kijken. De stad zelf is niet zo heel erg interessant maar de plek waar de Olympische Spelen in 1992 zijn gehouden is wel leuk. Ik kan mij de opening nog goed herinneren waar aantrekkelijke dames rondliepen in futuristische pakken van doorzichtbaar plastic ballen. Ik vond het prachtig.
De mast in het park die een hoofdrol speelde tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in 1992.
De plek van de openingsceremonie is nog te herkennen en vormt nu een onderdeel van een groot park waar allerlei sportieve activiteiten te doen zijn. Dat klinkt bijzonderder dan het is want bij ons bezoek was het koud, regenachtig en vooral heel leeg. Herkenbaar is nog wel de paal waar omheen de opening en sluiting van de Spelen plaats vonden. Even verderop ligt de hal waar het ijshockeytoernooi werd gehouden met daarvoor een enorme stalen bloem waar het vlam brandde. Helaas kan je de hal niet in want die staat op instorten. Een groot bord voor het gebouw meldt dat er wel plannen zijn om de boel te renoveren.
Tegenover de hal lag de schaatsbaan waarvan ik de tribunes direct herken. Nu is het een atletiekstadion want Fransen snappen natuurlijk helemaal niets van lange baan schaatsen. De boel is er nog en wordt nog gebruikt maar daarmee is het wel gezegd; het geheel doet een beetje Oost-Europees aan. Toch de plek historisch want het schaatstoernooi van 1992 is laatste die in de open lucht is gehouden.
Voor de Nederlanders viel het allemaal niet mee. Onze ijskoningin Yvonne van Gennip zakte compleet door het ijs, Leo Visser was meer bezig met zijn carrière als piloot en alleen Falco Zandstra wist zilver te pakken op de 5.000 meter. De Nederlandse mannen werden verder compleet weggereden door de Noorse helden Karlstad en Koss terwijl de dames geen antwoord hadden op het geweld uit de voormalige DDR. Tot de laatste dag dan. Onze Bart Veldkamp reed in een heroïsche rit Geir en Johann Olav naar huis en pakte zo het enige Nederlandse goud in Albertville, op de tien kilometer. Dit bleek het laatste Olympische goud in de open lucht en dat gun ik die Veldkamp wel; wat een held!
Net toen wij het voormalige ijsstadion binnen liepen kregen we te maken met een wolkbreuk, en wat voor één. Hagelstenen zo groot als tafeltennisballen bombardeerden het Olympisch park waarna een belachelijk onweer losbarstte. Het leek wel of Thor nog even gram kwam halen omdat onze Bart het goud voor de neuzen van de Vikingen had gestolen. Ik hou wel van dit soort meteorologisch geweld en het past ook wel bij de redelijke trieste omgeving waar ooit de ogen van de wereld op gericht waren. Nog tien jaar niets doen en ze hebben daar een prachtige ruïne uit de twintigste eeuw. Als je hiervoor gevoelig bent en je bent in de buurt zou je even moeten gaan kijken, het liefst op een regenachtige dag.
Chamonix: Aiguille du Midi en de Mer du Glace *****
Chamonix wordt de hoofdstad van de bergsport genoemd. Aangezien wij geen klimmers zijn, drie van de vier gezinsleden hebben hoogtevrees, dachten wij niet zo veel te zoeken te hebben in dit stadje aan de voet van de Mont Blanc. Maar dat bleek helemaal verkeerd gedacht want Chamonix is helemaal leuk en wij hebben er ons […]
Eten uit de automaat in Frankrijk
Op de parkeerplaats in Langeac troffen wij een automaat waar je verse melk kan tappen.
Ik heb het idee dat de Fransen veel meer aandacht voor hun eten hebben dan Nederlanders. Elke Fransman eet altijd vers brood, eet ’s middags zeer uitgebreid met minstens één flesje wijn en kent minstens vijftig familierecepten uit zijn hoofd die stuk voor stuk elke Nederlandse snackbar direct twee Michelinsterren zouden opleveren. Maar helaas is dit niet zo want het restaurant met de gouden bogen is al lang geen vreemde meer en zelfs de Amerikaanse kippenboer met die rare sik duikt zo nu en dan in het
Franse landschap op.
Zelfs het eten van de Franse keuken blijkt dus niet immuun voor automatisering en dat zie ik toch een beetje met lede ogen aan. Het heeft echter ook leuke kanten want rijdend door Frankrijk viel het mij op dat er steeds meer automaten staan waar je voedsel uit kan halen, en ik hou van apparaten. Bij onze laatste gîte van deze zomer stond er bij de supermarkt een enorm apparaat waarop een levensgrote koe ons vriendelijk stond aan te kijken. Mijn nieuwsgierigheid was direct getrokken.
Het betrof een machine waar je 24/7 verse melk kan krijgen. Ik kon het natuurlijk niet laten om dit te proberen. Nadat we eerst een lege fles hadden gekocht, ook uit een automaat, gooide ik vol verwachting een euro in de machine. Achter een klein deurtje bevond zich de melktap waaruit de Lait Cru direct begon te lopen na het indrukken van de startknop. Om de melkaankoop een beetje authentiek te houden klonk hierbij luid geloei alsof de koe live het zuivelproduct voor mij produceerde. Na twintig seconden had ik een litertje melk in de fles en die smaakte prima.
Naast deze melkmachine liep ik in de Alpen bij de plaatselijke kaasfabriek in Beaufort tegen een automaat aan waar je kaas kan kopen en wel 24 uur per dag. Deze heb ik niet getest maar het is natuurlijk hartstikke makkelijk wanneer je kaas tekort komt terwijl je midden in de nacht kaasfondue staat te bereiden. Stokbrood zou ook geen probleem moeten zijn, want een automaat voor baguettes ben ik ook als eens tegen gekomen.
In Lalaye in de Elzas bakt dit apparaat in vier minuten een pizza voor je, deze bleek niet eens heel vies.
Maar de Fransen zijn al langer bezig met eten uit de machine. Vijftien jaar geleden kwamen we in de Elzas een machine waar je friet kon kopen. Na het inwerpen van wat munten begon het apparaat frituurgeluiden te maken en na vier minuten floepte er een zakje friet uit een gleuf terwijl mayonaise uit een ander vakje gleed. Het was een leuke ervaring maar niet te eten.
Beter was de pizza die ik een paar jaar geleden uit een automaat trok, ook dat was in de Elzas. Deze stond nogal eenzaam op een groot parkeerterrein bij een supermarkt. De automatische pizzeria had maar liefst 8 variaties in de aanbieding maar voor de veiligheid koos ik de Margarita.
Na te hebben gepind kwam de pizza na vier minuten uit het luikje zoemen, compleet verpakt in de bekende doos. De pizza was verrassend goed van smaak maar we hebben het toch maar bij de ene gehouden. Uiteindelijk wil je toch gewoon door een mens worden bediend bij het kopen van je voedsel.
De zeven mooiste landschappen van Frankrijk
Frankrijk heeft van alle landen in West-Europa waarschijnlijk de meest verschillende landschappen en wij hebben er al veel gezien. Nu krijg ik weleens de vraag wat ik het mooiste gebied vind en daar heb ik eigenlijk geen goed antwoord op. Daarom heb ik een lijst gemaakt van landschappen die volgens mij de moeite waard zijn […]
Waar moet ik heen: de bergen in Frankrijk
Frankrijk staat op je shortlist van de vakantiebestemming en de bergen lijken je wel leuk. Kijkend naar de atlas van Europa zie je dat Frankrijk best een groot land is. Het wordt je duidelijk dat je het hele land niet in een weekje kan bekijken. Er moet dus een keuze worden gemaakt. In dit artikel […]