Île de Sein Eiland voor de kust van Bretagne
Het eiland heeft maar één dorp en een schitterende kust met woeste rotspartijen en dat is voldoende voor een bezoek. In het dorp zelf staan de huizen dicht op elkaar, waardoor de steegjes soms minder dan een meter breed zijn.
Het eiland nodigt uit voor een wandeling en omdat het zo klein is kan je er makkelijk omheen lopen. Achter het dorp ligt een grote vlakte dat bij hoog water onder loopt. Helemaal aan de andere kant staat een klein kapelletje waar de zeelieden om goede wind baden. Dat is een prachtig doel voor een goede wandeling. Neem dan wel lekker wat eten mee voor een goed picknick in de natuur. Iets verder doorlopen en je staat aan de voet van de grootste vuurtoren van het eiland. Bij terugkomst in het dorp kan je heerlijk kreeft eten.
Helaas is Île de Sein sinds een tijdje geen Plus Beaux Village meer. Hoewel ik er (nog) niet ben geweest, is dit mij een raadsel. Omdat hij nog wel in mijn boekje staat en het er heel erg aantrekkelijk uitziet, telt het eiland voor mij gewoon mee.
Video van Île de Sein
E-Magazine
Evenementen in Île de Sein
Kaart van Île de Sein en omgeving
Les plus beaux villages de France weergeven op een grotere kaart
In de buurt van Île de Sein
Cap de La Hague: de opmerkelijk mooie kust van Cotentin *****
De kliffen bij Landemer, linksboven loopt het wandelpad GR 223 dat de hele kust van Contentin volgt tot de Mont Saint Michel.
Er waren verschillende wandelaars op het pad en volgens één van hen was het voor een ongeoefende wandelaar met een beetje conditie goed te doen. Het weggetje loopt langs de zee en zag er buitengewoon aantrekkelijk uit maar helaas was niet iedereen van ons goed ter been en moesten we hier vanaf zien.
Na genoten te hebben van het uitzicht vervolgde wij onze weg over de D45 richting Omonville-la-Rogue. Omdat we de smaak te pakken hadden en de zee al een tijdje niet hadden gezien besloten we daar een weggetje in te duiken. Ik ben dol op onbekende weggetjes, het liefst onverhard, navigatie uit en gaan! We zijn zo eens in de Elzas op een tien kilometer lang bospad beland waar je in de eerste versnelling naar boven moet terwijl je stukken steen moet ontwijken.
Dat was achteraf een iets minder avontuur maar nu hadden we geluk. Het ‘brokkelpad’ voerde ons langs weides waar grote koeien ons verbaasd aankeken. De natuur vierde feest en het landschap stond vol met grote struiken met gele bloesem. Toen we met de auto niet verder meer konden zagen we verderop de zee waar we naar toe zijn gelopen. De combinatie van het landschap en de prachtige blauwe zee geeft je het gevoel aan het einde van het continent te zijn, en dat is eigenlijk ook zo.
Terug in de auto vervolgden we onze weg over de D 45. Deze weg loopt door een redelijk ruig landschap met prachtige kleine gehuchten met huizen gemaakt van graniet, vakwerkhuizen kom je hier niet tegen, of kleine haventjes zoals Port Racine.
Het haventje en vuurtoren van Goury
In Goury, het gehucht op Cap de la Hague, besloten we een langere stop te maken. Niet omdat we dat van plan waren maar omdat dit een bijzondere plek is. Het gehucht is gebouwd op een schiereiland en heeft een kleine haven. Hoewel heel klein heeft het toch een regionale functie want hier staat een belangrijk reddingstation. Dat heeft te maken met het grote verschil tussen eb en vloed langs deze kust die te vergelijken is met onze Waddenzee. Het verschil in tij zorgt voor sterke stromingen die kunnen oplopen tot 12 knopen waardoor schepen zo nu en dan tegen de verraderlijke rotsen worden geslagen.
Bij ons bezoek was het duidelijk eb want in het haventje was drooggevallen waarbij de kleine boten op de bodem lagen te wachten op het water. Het station heeft daarom twee mogelijkheden om de reddingsboten te lanceren; één voor bij hoog
water en één voor bij laag water. Naast het haventje is de vuurtoren die op een eilandje staat de Eye-catcher van Goury. Deze is goed te zien als je het gehucht uitloopt. De rotsen bij de zee zijn leuk om te klimmen en we kregen onze kinderen maar nauwelijks weer in de auto.
Nez de Jobourg
Bootjes in de drooggevallen haven van Goury.
Na Goury reden we via de D401 naar Nez de Jobourg. Deze route is aan te bevelen want dan kom je langs de Baie d’Écalgrain. De natuur en geologie is hier ruig en samen met het verlaten strand zorgt dit voor een prachtig panorama. Bij helder weer kan je hier de kanaaleilanden aan de horizon liggen en met heel veel geluk zijn er zeehonden en zelfs kleine walvissen in het water te ontdekken. Voor ons was dit allemaal niet het geval, ik kreeg alleen een SMSje die mij verwelkomde in Guersney.
De laatste stop van die dag was Nez de Jobourg. Bij het aanrijden zie je ook direct één van de grote nadelen van het hele gebied; de Fransen hebben hier een enorme grote nuclaire installatie gebouwd en dat is toch wel het laatste waar je hier op zit te wachten. We besluiten dit gedrocht te negeren en het onze pret niet te laten beïnvloeden.
Bij mooi weer kan je vanaf Nez de Jobourg de Engelse kanaaleilanden zien liggen. Met heel veel geluk kan je hier ook zeehonden en zelfs kleine walvissen spotten.
Barfleur: pittoresk vissersdorp in Normandië **
Het haventje van Barfleur is druk met vissers die mosselen en vis aan land brengen.
Vikingen
De geschiedenis van Barfleur gaat terug naar de diepe Middeleeuwen. De naam herinnert aan de Vikingen die Normandië van de koning van Frankrijk als leen kregen. Barfleur is een verbastering van de oud-Noorse woorden van kreek en hoek. Vikingen waren natuurlijk zeevaarders en maakten van Barfleur één van hun belangrijkste havens.
In de elfde eeuw speelde de haven een belangrijke rol bij de bevoorrading van het leger van Willem de Veroveraar dat het kanaal overtrok om Engeland te veroveren. De Engelsen roepen nog steeds dat dit de laatste keer was dat het eiland werd veroverd door een leger van het Europese vaste land. Dat valt te betwijfelen want de Nederlandse stadhouder Willem III landde in 1688 ook in Engeland om zich een paar maanden later zich tot koning van Engeland te laten kronen. Volgens de Engelsen kwam hij op uitnodiging, daarbij wordt maar even voorbij gegaan aan het feit dat hij ruim twintigduizend soldaten bij zich had.
Aan het einde van Middeleeuwen tijdens de Honderdjarige oorlog de haven verwoest en daarmee verloor Barfleur zijn dominante positie. De kerk staat op een natuurlijke pier en het is nauwelijks voor te stellen dat hij in de Middeleeuwen in het centrum van het dorp stond. Het dorp was sowieso de grote haven kwijtgeraakt want de zee rukt langzaam maar zeker op.
Eb en vloed
De kerk Saint Nicolas heeft een gedwongen bouw en doet denken aan een vesting
De zee is hier rondom Contentin bijzonder. In tegenstelling tot onze Noordzee is het water niet troebel zodat je hier mooi kan duiken. Daarbij is het wel oppassen want het verschil tussen eb en vloed is vrij groot. Bij laag water loopt de huidige haventje bijna helemaal leeg zodat de bootjes droogvallen. Dat doet weer denken aan onze Waddenzee.
Het eerder genoemde kerkje is anders dan je gewend bent. Hij is gewijd aan Sinterklaas, een vrij populaire heilige in havensteden omdat hij ooit een storm zou hebben weggebeden. De plattegrond is vierkanter dan je gewend, de buitenkant is vrij plomp en niet echt elegant. Het ontbreken van een torenspits en de dikke muren geeft de kerk bijna het uiterlijk van een burcht. Binnen is het donker en somber maar er staan mooie houten beelden en zijn aardige glas-in-loodramen te zien.
Naast de kerk bevindt zich de Office du Tourisme waar een smalle steeg loopt die achter de kerk loopt. Dit pad brengt je naar een klein terras waar je een prachtig uitzicht hebt over de zee en de kust met de Phare de Gatteville, de tweede hoogste vuurtoren van Frankrijk. Deze kan je beklimmen, maar dat hebben wij maar even niet gedaan.
Naast de Office du Toerisme staat een aardig gebouw van de reddingsdienst met een lange helling naar het water. Deze plek zorgde bij ons nog voor een aardige familiecrisis omdat onze kinderen hadden bedacht dat hun nieuwe schoenen waterdicht zouden zijn en besloten dit even in het zeewater te testen. Dit tot ongenoegen van de ouders. Toch is het leuk om even af te dalen van de helling want tussen de rotsen heb je een mooi uitzicht op de ingang van het haventje. Om de eerder genoemde Willem de Veroveraar te herdenken hebben de dorpelingen een soort van enorme medaille op een rots geplakt, en die kan je onderaan de helling ook goed zien. Wel even oppassen op natte voeten, daar krijg je boze ouders van.
Het spreekt voor zich dat je hier uitstekend vis kan eten in één van de restaurants die je in de haven vindt. Daarbij heb je grote kans dat je je diner aan land gebracht ziet worden want in het vissershaventje is het een komen en gaan van bootjes. Het dorp staat bekend om zijn ‘blondes’, een mossel die langs de kust wordt gevangen op natuurlijke bedden. Daarnaast kan je hier ook natuurlijk ook uitstekend oesters eten.