In het meest zuidelijke puntje van Bourgondië ligt aan de rechterkant van de rivier de Saône de Mâconnais. De streek heeft een prachtig glooiend landschap vol met wijngaarden, prachtige dorpen en intieme stadjes bordenvol geschiedenis en cultuur.
Bijna elke Nederlander rijdt deze prachtige streek voorbij richting het zuiden waardoor de toeristen hier voornamelijk Frans zijn. Houden zo zou ik zeggen want hier is het nog mogelijk om een dag lang geen Nederlands te horen.
Het symbool van dit land van melk en honing is de Roche de Solutré; een enorme rots even ten westen van Maçon die als een boeg van een enorm schip dat uit de grond lijkt de breken. Het puntje van ‘boeg’ vormt de top die bijna 500 meter hoog is.
Zeker zien:
– Uitzicht vanaf de top
– Paarden
De rots is bijna vanuit de hele streek te zien. Het is niet alleen de zichtbaarheid die de rots bekend maakt, ook de geschiedenis vol met legendes en drama spreekt tot de verbeelding. Deze geschiedenis begon 160 miljoen jaar geleden. Europa zag er toen iets anders uit. Nederland had een vulkaan, het was een stuk warmer en grote delen van West-Europa lagen onder een tropische zee vol met leven.
Ook het zuiden van Frankrijk lag onder deze zee waar de skeletten van de miljarden zeedieren die daar gedurende miljoenen jaren leefden op de bodem zich opstapelden. Deze laag botjes, graatjes en andere overblijfselen vormden een dikke laag krijt dat aan de oppervlakte verscheen nadat de zee zich terugtrok omdat de aarde afkoelde.
Deze dikke laag krijt bedekt ook nu nog een groot deel van West-Europa. De witte rotsen van Dover, de Champagne en ook de Sint-Pietersberg in Zuid-Limburg vormen allemaal een onderdeel van deze laag. Ook de bovenlaag van de bodem van de Mâconnais is bedekt met de laag krijt.
Zo’n laag met krijt is natuurlijk leuk maar dat verklaart nog niet waarom de rots van Solutré zo boven het landschap uitsteekt. Dit heeft te maken met gebeurtenissen die na het droogvallen van West-Europa plaatsvonden; de vorming van de Alpen.
Doordat de Afrika Italië, of beter de plaat waar nu Italië is, tegen Europa begon te drukken ontstond een nieuwe bergketen. Door de druk van dit geweld brak de plaat van de Mâconnais en ontstond de vallei waar nu de Saône stroomt. Iets soortgelijks gebeurde ook met de Vogezen en het Zwarte Woud. Ook daar brak door de druk van de Alpen de onderliggende plaat waarna een dal ontstond waar nu de Rijn stroomt. Verschil is dat daar geen kalklaag ligt want de Vogezen en het Zwarte Woud lagen niet op de bodem van de tropische zee.
Bij het breken van de plaat ontstond het landschap dat wij nu kennen. Sommige delen zakten terwijl andere juist omhoogschoten waardoor de streek nogal wat hoogteverschillen kent. Bij Rots van Solutré was de druk echter zo groot dan een deel van de onderlaag omhoog is geduwd.
De steile hellingen, de aanwezigheid van het kalk uit de krijtlaag en het milde klimaat maken de Mâconnais perfect voor de wijnbouw. We weten het niet precies maar misschien is dit wel het oudste wijngebied van Frankrijk. Rond 600 voor Christus waren het de Grieken die hier voor het eerst druiven plantten om wijn te maken. Vooral de Chardonnay voelt zich hier thuis en de druif heeft zelfs zijn naam te danken aan een dorp in dit deel van Bourgondië.
Ook rondom Roche de Solutré liggen veel wijngaarden. Ik vind het altijd een feestje om langs de wijnranken te rijden en de sappige druiven te zien groeien en dat is precies wat je doet als je naar de rots rijdt.
Er zijn verschillende routes naar de top van de rots. Aangezien het nogal warm was besloten we de kortste route te nemen. Deze begint bij de parkeerplaats direct onder de rots. Er zijn ook een startpunten in de dorpen Solutré-Pouilly en Vergisson.
De route naar de top van de rots kreeg nationale bekendheid nadat president François Mitterrand er een traditie van maakte om deze ieder jaar te beklimmen. Wie werd uitgenodigd bij deze jaarlijkse wandeltocht telde pas echt mee in het Élysée.
Ik weet niet precies of het met Mittterand te maken heeft maar de Rots behoort nu tot een selecte club van ‘Grand sites de France’. Ook weer een mooi lijstje van mooie plekken die je kan afstrepen in Frankrijk, je blijft bezig als je wilt.
Nadat we de auto hadden geparkeerd liepen we op een stukje asfalt dat eindigt bij het archeologisch museum, daarna is het een goed onderhouden bospad. Het museum bevindt zich in de berg en er is niet veel meer van te zien dan de robuuste entree waar op dat moment twee klassen met Franse kinderen naar binnen gingen. Er heerste rondom de ingang een aangename sociale dynamiek die plots verdween toen de laatste docent door de deur ging.
Binnen vind je een grote hoeveelheid spullen die direct in de omgeving van de Roche de Solutré zijn gedaan. Onze voorvaders en -moeders waren kennelijk al dol op deze plek want er is hier heel veel gevonden.
Het meest opvallende zijn de botten van vele duizenden dieren direct onder de rots, stammend uit de tijd van de jager/ verzamelaars. De theorie is dat de rots op de route van de jaarlijkse trek lag van verschillende soorten kuddedieren. De jagers/ verzamelaars zouden deze kuddes de rots hebben opgejaagd waarvan een deel in paniek van de rots sprongen.
Een mooie theorie maar wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de dieren niet van de rots zijn gevallen. Hoe dan ook moeten de jagers verzamelaars hier een goed leven hebben gehad aangezien de laag botten soms twee meter dik is. Daar hebben ze dan wel 25.000 jaar over gedaan maar zeker is dat hier meer dan eens een barbecue is aangestoken.
De omgeving is trouwens zeer geschikt voor een mooie picknick. Zeker de top is een prachtige plek om iets lekkers te nuttigen. De wandeltocht naar het bovenste punt zorgt ervoor dat de eetlust wordt opgewekt.
De tocht is niet lang en goed te doen, ook voor niet getrainde wandelaars. Het is ook prima te doen met kinderen al is het aan te raden die wel in gaten te houden als je op de top bent.
Eerst loop je door een prachtig bos, daarna op een soort van weide. Hier leven Poolse konikpaarden al dacht ik eigenlijk dat het ezels waren. Ik ben duidelijk geen kenner. Het zijn in ieder geval gemoedelijke beesten die nieuwsgierig bij mij kwamen kijken.
Het laatste deel van de tocht krijg je het idee dat je in de bergen bent beland, wat ook een beetje zo is natuurlijk. Grote rotsen en kleine bossages omringen hier het pad.
Eenmaal boven heb je een wijds uitzicht. Omdat dit het hoogste punt van de omgeving is kan je bij mooi weer ontzettend ver zien en het schijnt dat zelfs de Mont Blanc te zien is. Dat was op de dag dat wij er waren niet het geval maar evengoed hebben wij genoten van het uitzicht.
We hebben boven een kleine snack en een slok water genuttigd maar als ik weer zou gaan dan had ik een stokbrood, een stuk kaas en een paar plakken ham in mij rugtas gestoken voor een kleine picknick. Het is namelijk een prachtige plek en je vermaakt je wel even met het indrukwekkende panorama. En als je de rugzak toch aan het vullen bent, gooi er ook een kleine verrekijker in, dat is altijd leuk op zo’n plek.
Rogier Swagerman
Rogier SwagermanTuinen van het kasteel van Chantilly ****
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!